“Ik heb die eerste weken echt onderschat”

Ann-Sofie nam ons mee door de eerste weken van haar borstvoedingsperiode en heeft meteen een tip voor elke vrouw die borstvoeding wil geven: “Bereid je voor, al is het maar een beetje.”

“Ik ben zoveel dingen tegengekomen die ik van tevoren had willen weten. Ten eerste dat je, na de bevalling – wat ik als een rollercoaster heb ervaren – direct in een nieuwe rollercoaster stapt.

Laat ik beginnen bij mijn bevalling. Deze verliep niet geheel vlekkeloos. Ik was vrij relaxed vooraf, maar mijn bevalling begon vrijwel meteen met een weeënstorm, wat ervoor zorgde dat ik een beetje in paniek raakte. Dat vond ik jammer, want ik beschouw mezelf als iemand die best wat pijn kan verdragen, maar dit maakte me meteen van streek. Gelukkig was mijn verloskundige er om me erdoorheen te helpen. Toen we eenmaal in het ziekenhuis waren, leek het iedereen een goed idee om met pijnbestrijding te beginnen, maar daardoor stagneerde de bevalling. Er was bijna geen weeënactiviteit meer en ons kindje had het ineens niet meer prettig in mijn baarmoeder. Om een lang verhaal kort te maken: het ziekenhuis nam de regie van ons over (wat goed was, want dat hadden we nodig) en zorgde ervoor dat de bevalling weer op gang kwam en vlot verliep. Twee uur later lag onze dochter, onze mooie lieve Emma, op mijn buik. Ze deed het meteen hartstikke goed. Al snel begon het ziekenhuispersoneel me aan te moedigen om Emma aan de borst te laten drinken. Zelf had ik bedacht even tot rust te komen en er na een uur de tijd voor te nemen, maar omdat het druk was op de afdeling wilden ze ons snel naar huis sturen. Dat vond ik wel jammer. Hierdoor werd er haast gemaakt met het stimuleren van de borstvoeding, maar Emma hapte nog niet goed aan. Ik voelde me meteen moeder, maar werd er ook onzeker van.

Gelukkig hadden we thuis een geweldige kraamverzorgster die er echt de tijd voor nam. Aan het einde van de dag dronk Emma al prima aan de borst, en daar waren we erg blij mee.

Ondanks dat Emma de hele kraamweek goed dronk en mijn melkproductie snel op gang kwam, vond ik het een heftige week. Je moet zoveel doen en je kunt niet even zeggen: ‘nu even niet’. Ik was moe, omdat de nachten onrustig waren en omdat ik moest wennen aan het moederschap. Dit hoort erbij en ik accepteerde het. Gelukkig hadden we een lieve kraamverzorgster die alles heel duidelijk uitlegde en goed onderbouwde waarom we bepaalde dingen wel of niet moesten doen. Helaas stond ze onder enorme tijdsdruk en kregen we niet het aantal uren waar we recht op hadden. Daardoor voelde ik me na de kraamperiode behoorlijk onthand. Ik heb me vaak afgevraagd of het wel goed ging en of ik voldoende melk had, enzovoort.

Een kraamperiode is in alle opzichten pittig. Mooi, maar soms erg zwaar. Dit is hoe ik het heb ervaren. Ik werd voor het eerst moeder en moest wennen aan het moederschap, aan mijn kind (met al haar geluidjes en huiltjes), en mijn herstel viel me zwaar. Ik denk dat de onzekerheid mij nog wel de meeste energie heeft gekost.

Die vermoeidheid, de onzekerheid en veel praktische zaken had ik graag van tevoren willen weten. Ik ben positief ingesteld, maar dit overviel me. Daardoor heb ik minder van die eerste weken genoten. Mijn conclusie is dat ik mezelf beter had moeten voorbereiden. Ik heb er zelfs lacherig over gedaan toen mijn verloskundige me adviseerde om een borstvoedingscursus te volgen. Nu denk ik: ‘had ik het maar gedaan’. Een goede voorbereiding zou de vermoeidheid misschien niet hebben weggenomen, maar wel veel onzekerheid (en daardoor wellicht ook een deel van de vermoeidheid).

We zijn nu vier maanden verder, ik geef nog steeds borstvoeding en we hebben inmiddels de weg van het genieten gevonden. Toch weet ik nu al dat ik me bij een eventuele tweede beter zal voorbereiden, zelfs nu ik wat meer ervaring heb. Over veel dingen waar ik eerst wat lacherig over deed, denk ik nu heel anders.”