De moeilijkheid van ouderschap op 1 lijn

In de eerste weken na de geboorte van onze dochter zat ik vaak met mijn handen in het haar. Mijn vrouw en ik zaten regelmatig niet op dezelfde lijn als het ging om het huilen van onze kleine meid. Ik dacht dat het beter was om haar af en toe wat te laten huilen, zodat ze leerde om zichzelf te troosten en niet direct afhankelijk te worden van ons. Maar mijn vrouw zag dat anders. Ze wilde onze baby continu bij zich houden en reageerde meteen bij elk geluidje. Dit verschil in aanpak leidde al snel tot spanningen en soms zelfs frustraties tussen ons.

Na een paar weken zo door te hebben geworsteld, besloten we hulp in te schakelen. We kwamen terecht bij Claudia. Zij luisterde naar ons verhaal, stelde vragen en liet ons onze standpunten rustig uitleggen. Ze hielp ons te zien waar onze reacties vandaan kwamen en vooral ook wat onze onzekerheden waren. Door haar begeleiding vonden we een middenweg die voor ons allebei goed voelde.

Nu begrijpen we elkaar veel beter. Ik zie in hoe belangrijk het voor mijn vrouw is om er altijd te zijn voor onze dochter, terwijl zij ook begrijpt dat mijn wens om haar af en toe wat ruimte te geven niet betekent dat ik minder geef om ons kind. Dankzij deze balans voelen we ons als ouders sterker en meer verbonden – en dat merk ik ook aan onze dochter. Ze lijkt het beste van beide kanten te krijgen.

Het ouderschap is nog steeds een avontuur, maar het voelt nu echt als een team dat samen aan dezelfde kant staat.